Surfen tijdens je zwangerschap

'Als je zwanger bent, stop je met surfen' . Ik (Lisanne, Surfgirls NL) ben vast niet de enige die zich afvraagt of het wel comfortabel is om te surfen met een zwangere buik. En hoe zit het met de veiligheid van de baby? Toen ik Manon tegenkwam op Instagram voelde ik dan ook de enorme drang om haar te bombarderen met vragen. Hoe is het om te surfen tijdens je zwangerschap? Tell me more, tell me more.

Je leest het verhaal van Manon hier. Ze vertelt over haar zwangerschap, surfen en haar leven.

Ik zeg altijd: surfen is voor mij meer dan zomaar een sport of een hobby: het is een levensstijl, het is hoe ik veel van mijn vrienden heb leren kennen, het is hoe ik mijn vriend heb leren kennen en het is de reden waarom het zo prachtig is om remote en flexibel te kunnen werken. En daar komt nu dus bij dat ik dit hopelijk met nog één mini-persoontje meer kan gaan delen op den duur! Maar daar zal ik zo meer over vertellen. Eerst, zodat je een beetje een idee hebt wie ik nou eigenlijk ben.

Manon, 35 jaar oud, geboren in Brabant, vervolgens in Nijmegen gestudeerd maar ergens halverwege (in 2009) naar Argentinië vertrokken voor wat een ´Erasmus´ semester zou zijn, om vervolgens in 2011 en 2012 in Ecuador verbleven voor stage en Master scriptie en uiteindelijk van 2013-2018 heb ik in Cali, Colombia gewoond en voor een internationaal onderzoekscentrum voor tropische landbouw gewerkt. Eerst als werknemer en sinds 2016 als freelancer. En nee, ik ben geen wetenschapper, ik werk als Communicatie specialist, waarbij ik me voornamelijk richt op alles wat met duurzame ontwikkeling te maken heeft: klimaat verandering, herbebossing, duurzame landbouw, etc.

In 2018 wilde ik graag terug naar Europa verhuizen en ben toen redelijk lukkraak in het zuiden van Spanje (aan de kust van de provincie Granada) terecht gekomen. Daar woon ik nu al weer 5 jaar samen met twee Colombiaanse poezen die met mij mee de overtocht hebben gemaakt, en daar kwam 2.5 jaar geleden mijn Braziliaanse vriend bij. En ondertussen hebben we een mooie verzameling van 4 shortboard, twee longboard oja en nu…een mini-surfertje in mijn buik dus ;)

24 weken :) Foto door Kassie Zandstra

Maar goed, ik hoor je denken: ´uhm Manon, Quito (Ecuador), Cali (Colombia) en nu de Mediterraanse zee, niet echt bij uitstek surfspots! En dat klopt ;) Tijdens mijn jaren in Zuid-Amerika wilde ik altijd leren surfen, maar dat was dan maar eens per jaar, als ik naar de kust in Ecuador ging, of voor werk naar Nicaragua of Peru. Nooit een les genomen, altijd maar weer met een surfboard die vrienden dan nog over hadden (altijd een veel te klein board en vol met gaten) dus dat schoot natuurlijk absoluut niet op!

Toen ik naar Spanje verhuisde zei ik: ok, maar nu wel echt! In het dorp Salobreña, waar ik nu woon zit toevallig een surfschool, en ok.. er is nou niet per sé elke week een swell, maar wel eens per maand! En sowieso hadden we twee keer per week les, met surfskates of om gewoon te paddelen en duckdives te leren. Daarnaast begon ik écht de smaak te pakken te krijgen en ging ik zo vaak als ik kon een lang weekend naar El Palmar (in de provincie Cádiz, en dus Atlantische Oceaan) en steeds meer werden mijn remote-werken reizen gecombineerd met surfreizen. Langs de kust van Portugal en Noord-Spanje, naar Indonesië, Mexico en inderdaad.. naar Brazilië ;)

Surfen in mijn favorite spot: Enghenoca (Brazilie) Photo: Marcio Freire

Hier bleef ik tijdens het uitbreken van de pandemie ergens hangen met een gecancelde vlucht. Toen ik na een aantal weken toch terug wist te komen in Spanje kreeg ik (oké, na een flink aantal maanden er achteraan zitten) een voucher voor de gecancelde vlucht. En toen vervolgens winter ´20-21 de zoveelste lockdown in Spanje eraan zat te komen, dacht ik: ik ga terug naar Brazilië en kom pas terug als het lente is ;) (voordat iedereen over me heen valt, in Spanje mocht je prima naar het buitenland, het probleem was om terug te komen tijdens lockdowns, maar dat was ik toch eventjes niet van plan nu).

Zo gezegd, zo gedaan. Reizend door Noord-Oost Brazilië met kite en een surfboard kreeg ik op een gegeven moment de tip om naar een surfdorp, Itacaré, te gaan. Ik pakte de bus (en boot, en nog een bus) en was nog net op tijd voor een sunset surf!

Op het moment dat ik het water in paddelde, helemaal betoverd door de prachtige zonsondergang en kleuren, vergat ik even naar rechts te kijken en werd bíjna oversurft. Gelukkig reageerde deze surfer iets sneller dan ik en sprong van z´n board, maar ja…. etiquette is etiquette, dus ik moest natuurlijk even mijn excuses gaan maken bij deze meneer. Dit bleek een Braziliaan uit een andere provincie te zijn die ook op surftrip was met vrienden. En na wat heen en weer geklets, ja hoor.. ze hadden nog wel plek in de auto en ja hoor, of ik mee wilde de dagen erop om naar allerlei spots in de regio te gaan. Uiteraard!!! Fastforward 2.5 jaar en we hebben uiteindelijk samen door Brazilië gereisd, we hebben drie maanden in mijn busje van Albanië naar Spanje gereisd, we hebben een 6 weken surftrip langs de volledige kust van Frankrijk gemaakt, wonen nu samen in Spanje, gaan volgend jaar trouwen en…. krijgen dus een klein surfertje erbij in september!! (Het was dus best een goed idee om destijds naar Brazilië te gaan. Overigens is zijn versie van het verhaal nog steeds dat ik niet was afgeleid door de kleuren van de zonsondergang, maar door al zijn coole trucjes. Sure, sure ;))

Daarnaast verhuizen we (als het goed is) voor de baby komt naar het surfdorp Somo in noord-Spanje om onze surf-lifestyle voor onszelf én voor de kleine goed door te kunnen zetten.

Surfen met vriendlief in Zuid-Portugal

Maar goed, even terug naar waar we het nu écht over hadden. Surfen, en zwanger? Hoe dan?

Ten eerste, nee, de eerste drie maanden voelde ik me niet echt tof! Ik was heel misselijk en moest vaak overgeven. Daarnaast was ik zó absurd moe dat ik om de paar uur weer een siesta moest houden. Dit vond ik best lastig, niet alleen omdat ik gewend ben altijd best veel energie te hebben en lekker te kunnen sporten, maar ook omdat in principe weinig mensen (of in ieder geval niet mijn werk klanten) wisten dat ik zwanger was. Dus dan moest ik weer met mijn misselijkheid en vermoeidheid zo fris mogelijk urenlang in een Zoom vergadering verschijnen. Daarnaast kwam mijn zwangerschap kwam ook ietwat onverwacht en ik vond het best lastig om mentaal de knop om te zetten.

Waar ik al wel snel achter kwam is dat ik moést blijven bewegen en sporten. Ik heb altijd heel veel gesport en weet dat dit het beste recept voor mijn lichaam is, ondanks dat de ´zin´ nogal ver te zoeken was als ik weer eens over de wc-bril hing. Ik ben in die weken ook wel wezen surfen, maar het is zéker meer dan eens gebeurd dat als ik eindelijk in de line-up aankwam ik mijn volledige maaginhoud eruit gooide over m´n board heen, en vervolgens zonder enige energie er toch weer uit moest gaan. En vriendlief had natuurlijk nergens last van. Dat vond ik zó enorm oneerlijk..! ;) Maar.. vanaf week 12 ging het opeens stukken beter! Misselijkheid voorbij, energie terug! Fantastisch! En ook het surfen ging weer redelijk lekker.

24 weken zwanger. Voor de zekerheid de twee zij-vinnen op mijn longboard naast de single fin gezet. Nét wat meer stabiliteit in deze tijden van wat verplaatst evenwicht ;)

Ik merkte wel dat mijn conditie en kracht wat minder werd, en ik werd natuurlijk ook steeds zwaarder. Ik heb dus elke keer mijn beslissingen bijgesteld: eerst besloot ik dat ik niet in ´gevaarlijke of drukke´ plekken meer wilde surfen, ver bij de crowd vandaan want het laatste wat ik wilde was iemand anders z´n board in mijn buik ontvangen. Als het stormachtig om met een sterke stroming was, besloot ik ook om het even voor gezien te houden, daar had ik de conditie niet echt helemaal voor. Tot aan week 20 (dus halverwege de zwangerschap) heb ik het nog met mijn shortboard vol gehouden, maar daar ben ik nu écht te zwaar voor (ik ben ondertussen 10kg aangekomen) dus dat board, daar kwam ik echt niet meer mee vooruit. Dus ik ben nu geswitcht naar een longboard.

Ook mijn pop-up is nogal slow-motion ondertussen, proberend mijn nieuwe evenwicht te vinden, dus een longboard is dan nét wat vergevender daarin dan een shortboard.

Ik vind het echt een fantastisch gevoel om nog steeds te kunnen surfen, en ok.. ik zal eerlijk zijn. In een twee-urige sessie pak ik misschien ook maar twee golven. Want inderdaad, ik blijf vér uit de buurt van de crowd (en dus ook de piek), ik leun meer op mijn borst en knieën en maak een soort holle rug om plaats te maken voor de buik: niet echt de meest efficiënte manier van paddelen en snelheid maken, en daarnaast neem ik zo min mogelijk risico´s. Maar joh.. iets is beter dan niets hé!

Overigens, ik heb nooit in zoverre gevraagd aan mijn verloskundige of het ok is dat ik nog surf. Bij ons eerste gesprek met 9 weken zei ze namelijk dat het beter was om niet meer te gaan snowboarden ofzo (terwijl we nét die dag ervoor waren wezen boarden. Sterker nog, de dag dat ik de positieve zwangerschapstest ergens op de grens met Frankrijk en Spanje in mijn handen hield, gingen we snowboarden in de Pyreneeën) en dat pilates en yoga wel goeie zwangerschapsbezigheden waren.

Surfen in Mexico. Photo: Juani Canton

Mijn vriend gaf me toen een por met de boodschap ´niet zeggen dat je nog surft, kite en skate´. Dus eerlijk gezegd heb ik hierin veel meer naar mijn eigen lijf geluisterd dan écht medisch advies in te winnen. Ik heb uiteraard wel wat blogs gelezen van andere vrouwen die tijdens de zwangerschap bleven surfen, en met name over het herstel ná de zwangerschap. Maar ik zelf ken niemand, en zie ook eigenlijk niemand, met een buikje op het board. En soms vind ik dat eigenlijk ook wel jammer… hoe leuk zou het zijn als er een community van (aanstaande) mama surfers zou zijn!

De reacties van andere surfers in het water zijn wel echt heel leuk. De meesten kijken eerst nogal bedenkelijk en vragen me of dit nou wel echt zo´n goed idee is. Waarop ik zeg dat ik altijd heel voorzichtig ben, maar of ze in ieder geval me niet van mijn board willen surfen. En als ik dan een golf heb zijn de reacties echt zó leuk!

Ik vond het een tijdje geleden wel heel lastig om samen met mijn vriend te surfen. Ons niveau is natuurlijk altijd al anders geweest, hij surft sinds z´n 18e en woonde óp het strand met elke dag swell. Dus ik kan met gemak zeggen dat zijn niveau heel hoog is. Ik… nouja, ik surf met een shortboard, maar ik doe geen trucjes of barrels ofzo. Ik heb ook gemerkt dat ik me veel vaker mentaal laat afremmen, bang als de golf té steil is, dat ik het niet kan, etc.

Dit is al vaker een dingetje waarbij ik dan gefrustreerd raak en mijzelf ga vergelijken met hem, maar dat werd het al helemaal toen ik net zwanger was en mijn conditie en kracht opeens achteruit gingen. Was ik een uur bezig om tegen de stroming in zelfs nog maar in de line-up te komen, en vriendlief had al z´n 25e golf te pakken met allerlei trucjes. Ja, dat vond ik eerlijk gezegd écht niet zo leuk en inspirerend en kon dan ook echt woést worden als hij bij golf 26 zat te zeuren dat hij z'n voet net wat verkeerd neer had gezet en dus nét dat ene trucje niet helemaal goed had kunnen doen. hallo! Perspectief alsjeblieft?!

Nu is het anders, ik weet dat het best bijzonder is om met 6 maanden zwanger nog te surfen, en ik had het zelf ook niet verwacht, dus kan nu enorm genieten van elk momentje op het board. Hoe mooi zou het zijn als ik deze vibe, zonder frustraties en blij met het niveau dat ik heb, vast zou kunnen houden voor de rest van m´n leven!

Hoe lang ik nog door denk te blijven surfen? Echt géén idee!! Ik luister echt heel erg naar mijn lijf hierin. Zolang het nog ok voelt, waarom niet? Maar komt het moment dat ik denk, ok, dit is niet meer prettig of veilig. Zeker, dat zal best even een moeilijk momentje zijn, ik vond het ook lastig om te beseffen dat het shortboard toch écht even niet meer ging, maar dan accepteer ik dat ook. Volgend jaar kom ik wel weer terug.

Al vind ik dat ook wel spannend hoor. Hoe zal het zijn ná de bevalling? Hoe is mijn lijf er over een half jaar aan toe? Zal ik die kracht en conditie weer terug krijgen? Zal ik de mentaliteit weer terug krijgen? Ik weet dat ik medisch sowieso 6 weken moet wachten, maar voor surfen heb je een goeie conditie nodig. Dus het zal nog wel ietsje langer duren. We hopen eind januari wel naar Brazilië te gaan, dus hopelijk ben ik dan wel weer rédelijk in vorm om weer te kunnen surfen op mijn allerfavoriete spot in de wereld: Enghenoca (Itacaré, Bahia. Maar nu niet allemaal tegelijk daarheen gaan hé ;))

Of ik nog tips en adviezen voor (aanstaande) surfende mama´s heb? Doe waar jij je goed bij voelt. Er gaan zoveel (goed bedoelde) adviezen op je afkomen of wat wél en niét, en geloof me… ik heb ook echt geen idee wat mijn lijf allemaal aan het doen is en de hormonen maken het er allemaal niet duidelijker op, maar ik vertrouw in mijn lijf en haar kunnen, en ik vertrouw erop dat ik de signalen ga herkennen als het klaar is. Maar… wat ik eigenlijk wel écht heel leuk zou vinden, zou een community van surfende mama´s te hebben. Ik heb al gezocht naar bijvoorbeeld bijeenkomsten of retreats, maar ik kan gewoon écht NIETS vinden!

Dus.. mocht iemand ze wél kennen, of je in dit verhaal herkennen, of surfende mama´s in Noord-Spanje kennen, laat het me alsjeblieft weten, want ik denk dat ik heel erg behoefte ga hebben aan die community in de nogal spannende periode die ook weer gaat komen met alle veranderingen!