Surfen met beperking: blind een competitie surfen, Mei Lan doet haar verhaal

Via Eva Spigt kwam ik in contact met Mei Lan. Ze is 33 jaar en is Belgisch. In dit blog doet ze haar verhaal over haar bijzondere manier van surfen: ze is namelijk blind. Zelfs met haar beperking heeft ze afgelopen maart meegedaan met een competitie. Tijdens ons gesprek hing ik aan haar lippen. Ik vond het zo mooi en inspirerend om te horen dat ze niet kunnen zien niet ervaart als een belemmering, maar als een kans om het toch te doen! Zelf had ik heel veel vragen over hoe ze dit doet. Jij ook? Lees dan snel verder.

Mei Lan shredding waves!

Mei Lan over blind surfen

Roos: Zou je willen beginnen met wat over jezelf te vertellen? En hoe je begon met surfen?

Mei Lan: "Ik ben 33 jaar en woon en ben geboren in België. Ik werd op vrij jonge leeftijd blind dus surfen was niet per se het eerste wat er in mij op kwam om te doen. Toch was mijn eerste surfervaring wel al een tijdje geleden. Ik was 17 jaar en er was een groepje surfers uit Californië op Europatour om blinde kinderen kennis te laten maken met surfen. Omdat er te weinig (geïnteresseerde) blinde kinderen waren, vroegen ze mij op een gegeven moment om ook mee te doen. Ik wilde het best wel eens proberen. Ik kreeg les van twee typische Amerikaanse beach babes en vond het geweldig. Daar heb ik de eerste kneepjes van het vak geleerd."

Roos: Hoe heb je surfen na die ervaring opgepakt? Mei Lan: "Helaas woonde ik in België en kon ik niet elke week het water op. Maar een jaar of 5/6 later ging ik op een tripje naar Costa Rica. Ik woonde daar in het binnenland en deed een exchange, dus kon niet iedere dag naar de kust. Maar toen ik tijdens kerst een tijdje vrij was, besloot ik de zee weer op te zoeken. Ik ging mijn Spaans bijspijkeren en leren surfen. Dus ik mailde wat surfscholen om te vragen of ze mij misschien konden helpen. Van de 5 surfscholen kreeg ik 4 afwijzingen, het was in hun ogen onmogelijk of te gevaarlijk. De ene surfschool die wel reageerde, durfde deze uitdaging wel aan."

Mei Lan: "Toen ik mijn surfinstrucator Cristiano ontmoette op het strand was er wel een misverstand, want het eerste wat hij mij vroeg was: "Dus, hoeveel kan je nog zien?" Waarop ik antwoordde: "Niks, ik ben blind". Later vertelde hij mij dat hij het best wel spannend vond om deze uitdaging aan te gaan, maar op dat moment merkte ik er niks van. Uiteindelijk beviel het me zo goed, dat ik zoveel mogelijk ben gaan surfen. Ik woonde 2,5 uur reizen heen en terug van het strand, dus er moest wel altijd iemand met mij mee die zin had om 5 uur in het ov te zitten. Dat was soms nog wel een uitdaging. Maar ik denk dat ik uiteindelijk een keer per twee weken in het water lag. De laatste week dat ik daar was heb ik nog een hele week een surfkamp geboekt. Op deze manier was het eten en alles voor mij geregeld zodat ik volledig op het surfen kon focussen. Sinds die Costa Rica-trip heb ik geprobeerd om elke vakantie op een surfvakantie te gaan, ik had het te pakken!"

Roos: Hoe surf je eigenlijk als je blind bent?

Mei Lan: "Goede vraag, haha. Als ik het water op ga heb ik altijd een surfleraar bij mij, echt dichtbij mij. Ze houden altijd mijn plank vast wanneer ik wacht op een golf zodat ik kan voelen dat ze naast mij zijn. Omdat ik de golven niet aan kan zien komen, kiezen zij ook altijd de golven uit. Doormiddel van spraak communiceren we dan over waar ik gepositioneerd ben en hoe hard ik moet peddelen voor de golf. Zodra ik op de golf ben, laat ik het gewoon gebeuren. Ik kan natuurlijk niet zien hoe hoog hij is, of wanneer hij ophoudt, of hoe stijl hij is. De kunst van het surfen voor mij is om echt te voelen wat de golf doet en daar gewoon in mee te gaan. Als ik de golf kan aanraken met mijn handen kan ik wel een beetje voelen wat er gebeurt en kan ik ook het verschil in golven wel waarnemen. Maar eigenlijk laat ik het vooral gewoon gebeuren, en eerlijk gezegd vind ik dat ook echt het mooiste aan surfen."

Roos: Wat gebeurt er dan als je klaar met met het surfen van de golf?

Mei Lan: "Als ik de golf gesurft heb, of eraf val, dan fluit mijn surfinstructeur. Door dit gefluit weet ik waar hij is en kan ik daarheen peddelen. Elke instructeur heeft zijn eigen fluitje, maar ik kan deze heel goed onderscheiden van alle andere geluiden om mij heen. Als er een grote set aankomt dan stopt hij met fluiten, zodat ik weet dat ik niet moet peddelen. Als er grote golven aankomen laat ik mij gewoon meevoeren, ik moet daarin heel flexibel zijn. Ik kan niet zien wat voor golf er aankomt en of ik moet gaan duiken of niet. Soms krijg ik dus een goede golf in mijn gezicht, maar ik heb geleerd flexibel te zijn en dat te accepteren. Soms komt de leraar dichterbij en begint hij daar te fluiten, dan weet ik dat ik daarheen moet. Het fluiten is echt onze manier van communiceren."

Roos: Denk je dat je minder angst ervaart in het water omdat je niet ziet wat er gebeurt?

Mei Lan: "Het kan beide kanten opgaan. Soms heb ik minder angst, omdat ik het niet kan zien, maar soms ook meer, denk ik. Het hangt er bij mij heel erg van af hoe ik in mijn vel zit. Ik ben wel heel streng in mijn selectie van surfleraren. Ik moet een volledig gefocuste surfleraar hebben die niet te expressief is. Het roepen van "OMG" in het water is bijvoorbeeld heel dreigend voor mij, omdat ik geen idee heb waarover hij dan roept. De instructeur kleurt volledig mijn perceptie. Heel hard fluiten na een goede golf kan bijvoorbeeld ook niet, want fluiten is mijn navigatie en dat kan niet verward worden. Dus angst hangt er bij mij vanaf hoe ik in mijn vel zit en hoe de surfleraar het doet. Wanneer ik een goede band heb met diegene, dan ben ik gelijk minder angstig."

Roos: Hoe ging je verder met surfen na Costa Rica?

Mei Lan: "Iedereen zei dat ik naar Portugal moest. Gelukkig zijn de vluchten redelijk goedkoop naar Portugal en is het redelijk dichtbij. Ik zocht eigenlijk een vaste plek en vaste leraar. Het is namelijk best moeilijk om een goede instructeur te vinden en ik ben best streng, dus ik vond het een fijn idee om een vaste te hebben. Ik was naar Portugal gegaan maar de golven bleken toen best wel tegen te vallen. Toen ik terug was in België ben ik daar ook weer het water op gegaan en had ik mega geluk met de golven, het was nooit zo goed in België, zei mijn instructeur toen. Een jaar geleden ben ik nog een keertje terug gegaan naar Portugal, naar Arivana in de Algarve. Daar ontmoette ik een heel goede leraar en waren de golven ook echt perfect. Dus ik had mijn vaste stekje gevonden!"

Roos: Reis je dan alleen naar Portugal of gaat er altijd iemand met je mee?

Mei Lan: "De reis maak ik altijd alleen, dat gaat prima. Maar in het begin keek ik vaak naar retraites, omdat ik dan alleen het surfen zelf hoef te regelen en het eten en alles voor mij is geregeld. Dit maakt het een stuk makkelijker, maar ook gelijk een stuk duurder. Dus ik besloot dat ik dat niet kon betalen, al helemaal niet als ik meerdere keren per jaar zou willen gaan. Toevallig kende ik iemand die ook in Arivana verbleef, dus ik vroeg haar of zij mij af en toe zou willen helpen met boodschappen, koken en ophalen van de luchthaven. Gelukkig zei Claudia daarop ja en hebben we dat nu zo'n 3 keer al zo gedaan. Op deze manier bespaar ik best wat geld en kan ik vaker weg dan als ik een retraite zou boeken."

Roos: En nu heb je afgelopen maart een competitie gesurft? Hoe kwam dat tot stand?

Mei Lan: "Adaptieve surfcompetities worden steeds bekender en best veel mensen zeiden tegen mij dat ik daar eens aan mee moest doen. Ik dacht dat ik veel te oud was en helemaal niet goed genoeg, dus ik twijfelde heel erg. Er was toevallig in maart een competitie in Portugal, dus het was een hele mooie mogelijkheid, maar ik was niet overtuigd. Totdat ik een stuk las over het feit dat paralympische atleten vaak ouder waren, soms wel 50 of 60 als ze beginnen met competitiesporten. Leeftijd was geen reden meer om niet mee te doen. Ik overlegde dit met mijn surfleraar en hij zei dat ik het qua niveau ook zeker aankon, er was dus geen weg meer terug."

Mei Lan: "Nou eigenlijk wel: ik had geen geld. Ik zou het niet kunnen betalen om spontaan op een trip te gaan, een surfleraar te betalen en het ticket van de competitie te betalen. Maar toen gebeurde er echt iets heel moois. Een vriend van mij zei: als jij dit heel graag wil, dan wil ik je wel sponsoren en betaal ik de trip voor je. Hij had het geld en wilde dit aan iets moois uitgeven, dus hij besloot dit voor mij te betalen. Hier ben ik hem echt eeuwig dankbaar voor. Na de competitie stuurde ik hem een bericht met: "Het is het beste cadeau wat je mij had kunnen geven." Toen kreeg ik een berichtje van hem terug: "Het werkt beide kanten op." Dit was heel ontroerend. Nu had ik geen weg meer terug, dus ik schreef mij in voor de competitie."

Roos: En hoe ging de competitie?

Mei Lan: "De competitie was best wel moeilijk. Er was een storm, dus de tenten vlogen van het strand en alles ging even anders dan verwacht. Officieel is de wedstrijd niet doorgegaan, maar we hebben hem toen op een ander strand doorgezet. Ik had mij helemaal niet ingelezen voor de wedstrijd, ik ging gewoon mee met de flow, maar voelde mij daardoor niet goed geïnformeerd. De eerste heat ging best wel goed. Ik had de draad te pakken met mijn surfleraar en het ging goed. Voor de tweede heat kwam mijn coach erachter dat er regels verbonden waren aan de wedstrijd waar wij niks van afwisten. Het vasthouden van mijn surfboard was eigenlijk niet geaccepteerd en zo waren er meer regels die onze samenwerking in de war zouden gooien. Hij had mij hier niks over verteld, maar ik voelde in het water dat er iets anders was. Ik zei tegen hem: "Dit is niet het moment om onze samenwerking in het roet te gooien, waar ben je mee bezig?" Ik was een beetje in paniek. Later vertelde hij mij dat er dus allemaal regels waren waar wij niet van afwisten, maar ik mag niet klagen. Ik ben 2e geworden van de 4 mensen die meededen! Heel goed dus eigenlijk, ik ben trots!"

Roos: Wil je door met competities na deze eerste ervaring?

Mei Lan: "Door deze ervaring weet ik wat ik moet leren voor de volgende (officiële) competitie. Het gaat niet zozeer om het verbeteren van mijn skills, maar om het meer zelfstandig surfen. Ik moet meer spieren kweken en leren om puur op stemmen te kunnen surfen. Nu ben ik toch vaak te afhankelijk van mijn surfcoach. Als ik dit onder de knie heb wil ik zeker meer competities surfen!"

Roos: Wat een prachtig en inspirerend verhaal, heb je een take away message die je zou willen meegeven aan de lezers?

Mei Lan: "Die gaat vooral over surfen. Surfen is een analogie van het leven. Het is een wisselwerking van wat er gebeurt in mijn hoofd, hoe ik in het leven sta en hoe ik mij gedraag in het water. Soms ben ik rustig en toont dat zich ook in het water. Die rust helpt mij ook in het dagelijkse leven. Het is de combinatie van stilte en de kracht van de zee. Ik moet heel flexibel zijn omdat ik de zee niet kan zien, maar tegelijkertijd moet ik wel snel mijn pop-up doen, anders mis ik de golf. Het is yin/yang wat mij betreft. Ik heb surfen echt heel hard nodig in mijn leven. Minstens één keer in de drie maanden moet ik op het water zijn, dat is het absolute minimum om de rust in mijzelf te kunnen vinden."

Roos: Waauw, wauuw, wauuuw, wat een verhaal. Tijdens het belletje met Mei Lan kreeg ik regelmatig kippenvel. Echt een heel inspirerend en mooi verhaal. Toen ze mij vertelde dat een vriend van haar voor haar wilde betalen zodat ze naar de competitie kon, kreeg ik zelf een klein traantje van ontroering. Echt zo'n mooi cadeau wat je iemand kan geven. Ik wil Mei Lan heel erg bedanken voor dit open gesprek en ik wens haar veel succes in deze mooie reis die ze maakt! De pure definitie van een powervrouw.

Stay Stoked,

@onthewayve