.png)
Vanochtend stond ik op en kwam er een podcast op in mijn airpods, het ging over een vrouw die stukken schrijft voor de New York Times en Surfline over surfen. Iets waar ik alleen over kan dromen natuurlijk. Maar het gesprek was niet niet over haar carrière, het was een gesprek tussen haar en de host over angst van surfen. Ik besloot de podcast op te zetten tijdens mijn hardlooprondje en ik hing aan hun lippen. Want angst, dat is zeker een gevoel dat bij mij bekent voorkomt in het surfen. Naast al het positive wat surfen mij brengt, ben ik regelmatig bang. Ik vraag mijzelf vaak af waarom ik en veel mensen om mij heen zo bang zijn. Terwijl iedereen toch eigenlijk op zijn plank springt voor een potje ontspanning?
Angst: Wat is het eigenlijk? Tja, je grootste vriend, maar soms ook toch echt je grootste vijand. Angst is een gevoel wat natuurlijk heel erg noodzakelijk is, als een mens geen angst voelt dan wordt er ook geen dreiging geconstateerd en is de kans op overleven zou eenmaal niet zo groot. Maar na 5 jaar lang in de psychologie boeken gezeten te hebben weet ik inmiddels ook dat angst niet altijd rationeel is, er is niet altijd een dreiging als er angst is.
Een voorbeeld van irrationele angsten in mijn leven zijn bijvoorbeeld: ziplinen, het donker, mensen die mij laten schrikken, blaffende honden, hoogtes en jawel (naar mijn idee) hoge golven. Gelukkig kan ik ziplinen, het donker, blaffende honden en hoogtes vrijwel dagelijks vermijden, ik heb ook helemaal geen behoefte om deze angsten te overwinnen, want ze zitten mij helemaal niet dwars.
Maar de angst voor (naar mijn perceptie) hoge golven zit mij in mijn huidige dagelijkse leven toch wel flink dwars. Vooral omdat het 9 van de 10 keer compleet irrationeel is en er echt geen dreiging plaatsvindt. Toch peddel ik met een kloppend hart in mijn keel en trillende handen over de grote sets, wetende dat ik allang het breekpunt voorbij ben, maar toch bang voor het geval dat de golf op mijn breekt. In die angst momenten kan ik maar 1 ding doen:
Stap 1: Schreeuwen naar mijn vriend dat ik bang ben.
Stap 2: De reactie van mijn vriend: Het is niet eng.
Stap 3: Ik: Huilen van de angst en zeggen dat ik het water uit wil.
Het accepteren van angst
Op sommige momenten omarm ik mijn angst, wetende dat het iets persoonlijks zowel universeels is. Angst is veranderbaar en te verleggen, maar dat betekend niet dat je je grenzen altijd moet verleggen. Inmiddels kijk ik mijzelf wat liever aan in de spiegel na een angsitge surfsessie. Ik probeer voordat ik het water in te gaan na te gaan of ik bang ga zijn of niet, en of die angst de overhand gaat nemen van mijn plezier. Is het antwoord daarop: ja, dan ga ik een rondje hardlopen en laat ik de sessie die dag voor wat het is.
Is de angst voornamelijk spanning, omdat ik een kleiner board heb, op een andere spot surf of de break te druk is? Dan ga peddel ik uit, wetend dat als ik het niet fijn vind, ik zo weer op het land ben. Ik heb mijn angst geaccepteerd en ik leer er mee leven. Surfen voor mij gaat om plezier maken, genieten, ontspanning. Zolang ik met knikkende knieën in een break lig, heb ik geen van alle en kan ik beter gewoon iets nuttigs gaan doen met mijn dag en wachten op een betere surfdag.
Gesprekken over angst
Ik had een heel fijn gesprek met een van de oudste neven van mijn vriend, tevens de eerste local van Taghazout die ooit begon met surfen, in 1993. Ik had het met hem over angst, en hij zei: Surfen is voor de leuk, je moet genieten en echt genieten doe je alleen in golven onder de 2 meter. Ga gewoon niet het water in boven 2 meter, je gaat niet genieten, dus wat is het punt van uitpeddelen dan? Grote golven zijn voor competities, als je geen competities doet en je er niet van geniet, dan hoef je ze ook niet te surfen. Wijze worden van een grote surfman in zo'n bekend surfdorp. Als hij het zegt, zal het wel zo zijn niet?
Ik merk dat herkenning en praten over deze angst, mij helpt met acceptatie ervan. Het is iets wat ik in mij draag, maar ook iets wat heel veel mensen in zich dragen. Surfen is een sport waarbij je beweegt op de kracht van de natuur en de natuur zal altijd sterker zijn dan jij, zolang jij laat zien dat je met vertrouwen in het water ligt en weet wat je doet, zal de natuur je belonen met de leukste golven en de leukste sport ter wereld. Maar zodra je zelf niet in je energie en vertrouwen staat, zal ze ook laten zien dat het niet risicoloos is en dat je af en toe bang bent voor een reden. En vooral, dat dat oke is!
Mijn advies is praat er over, met vrouwen, maar ook met mannen. Het lijkt soms alsof mannen in het surfen geen angst hebben, maar niks is minder waar. Hoe meer ik ook praat met goede vrouwelijke, maar ook mannelijke surfers over angst, kom ik er achter dat achter elke surfer angst schuilt. Elke surfer heeft een eigen reden daarvoor en dat maakt de sport zo mooi. Het gaat niet om presteren, het gaat om naar jezelf luisteren, bewegen op de natuur, verbinding maken en vooral genieten!
Stay stoked en vooral: Maar plezier!,
Comments